Majowy wypad.

Hallo zusammen.
Cześć wszystkim.

Pomyślałam, że może czas na zmiany i postanowiłam napisać post inny od wszystkich. Nie będzie to recenzja z żadnej z książek, lecz opowiadanie o tym jak mi się żyję zagranicą, a mianowicie w Niemczech.

Pomysł przyszedł mi do głowy zaraz po przebudzeniu się. Myślę, że będzie to ciekawy wpis i z chęcią go przeczytacie, a na koniec dacie mi znać czy interesuje was to i czy chcecie więcej takich wpisów.
No to zaczynam.

Był maj roku 2015, a ja od zawsze chciałam wyjechać zagranicę, nie ważne gdzie, ale zagranicę. Byłam już w Holandii i bardzo mi się podobało, ale to nie było to czego szukam.
Gdy okazja trafiła mi się tak nagle to bez zastanowienia zgodziłam się na wyjazd. Była to najlepsza decyzja jaką podjęłam, mimo, że brakuje mi rodziny to i tak uważam, że słusznie zrobiłam.
Początki były dla mnie trudne, mianowicie dlatego iż nie znałam języka, ani nikt znajomy ze mną nie jechał. Byłam po prostu zdana sama na siebie. Zapytacie się mnie na pewno czy się nie bałam ? I oczywiście już wam udzielam odpowiedzi. TAK bałam się, że się nie odnajdę lub sobie nie poradzę, ale chciałam spróbować tym bardziej, że lubię wyzwania i nowe znajomość.
Miejscowość do której przyjechałam jest bardzo malutka, ale przytulna. Ludzi jakich tam poznałam na miejscu okazali się bardzo serdeczni i pomocni. Bardzo miło mnie ugościli i pomogli we wszystkich sprawach co musiałam załatwić na miejscu.

Najważniejszego jeszcze wam nie napisałam !!

Wyjechałam z Polski, ponieważ zarobki zagranicą są o wiele lepsze niż w naszym kochanym kraju.

Teraz już wiecie. Więc wracajmy do mojej historii.

Gdy po trudnych początkach zadomowiłam się w obcym kraju przyszedł okres w którym poznałam mojego obecnego narzeczonego, a stało się to w miesiącu lipiec. Pomyśleć by można było, że lepiej być nie może i macie rację.
Zakochani w sobie po uszy pracowaliśmy na różne zmiany. NIESTETY !! Jednak po nie całych dwóch miesiącach postanowiliśmy poszukać sobie mieszkania i zamieszkać razem. Daleko się nie przeprowadziliśmy bo raptem kilka kilometrów dalej, ale to nie zmienia faktu, że nie mieszkamy już na hotelu robotniczym, z czego obydwoje jesteśmy bardzo dumni. 

Co było dalej? i jakie przygody mnie jeszcze spotkały?. Tego dowiecie się w kolejnej notce.


Mam nadzieję, że post ciekawy i czekacie na moje dalsze losy.
Dziękuję za dotrwanie do końce.


Ps. czekam na wasze komentarze.